منطق جنگ ؟ مگر جنگ هم منطق داشت ؟ کاری به جنگ های دیگه توی هر گوشه ی این کره ی خاکی پر از گناه ندارم . کار من با همین جنگ خودمون .
جنگ ما منطق داشت ؟!! منطق داشت ولی منطق خاص خود ، نه منطقی که هر فیلسوفی از عهده ی فهم آن برآید . منطقی که بزرگترین و پرادعاترین فلاسفه شاگرد کلاس الفبای اون بودند ، منطق جنگ ما منطق دل بود ، منطقه ای که در حصر عرفاست و چه زیبا به بازی گرفتند این منطقه را . به کجای این منطقه که نرسیدند . تا جایی که امامشان به چله نشینان گفت ، خدا قبول کند چله هایتان را ، وصیت نامه ی این کودکان بازیگوش را بخوانید تا بدانید و بفهمید چگونه ره صد ساله را یک شبه طی کردند .
آه ، دل عالم از این همه بودن و از این همه هستی به شوق می آید ، کاش بودم و تحقق این وعده ی خدا را که " انی جاعل فی الارض خلیفه " را به چشم می دیدم . جبهه نه آوردگاه بین دو ارتش ، بین دو لشکر و یا بین دو کشور بلکه رزمگاه و آوردگاه بین خدا بودن و نبودن بود . سفید و سیاه ، خاکستری نداشت ، اگر سفید بودی همیشه پیروزی مال تو بود ،" چه بکشیم و چه کشته شویم اگر اخلاص داشته باشیم و برای خدا کار کنیم پیروزیم"، با چه لحن زیبا و مطمئنی این کلمات را ادا می کرد همت .
چقدر خدا به اینان مباهات کرد ، حتما خدا به فرشتگان پوزخندی زد و گفت : این است آنچه من می دانم و شما نمی دانید .
شاید همینان آبروی کل انسانیت را خریدند .
ولی خدایا ، باز هم سر ما بی کلاه ماند ، شاید هم سری نداریم که هر جا بازار کلاه گرم است ما بی نصیب می مانیم .
آهای زمین ، تو دلتنگ نیستی ؟ چگونه فراق این همه خلیفه را تحمل می کنی ؟ چگونه یادگارانشان را در دل نگه داشته ای ؟ من هم مثل تو دلتنگم ، دل تنگ آن همه بودن ، دل تنگ آن همه حضور، کاش بودند ...
نه ... مگر با جاماندگانشان چه کردیم که حال آرزوی بودنشان را داریم؟
دلم بیشتر گرفت ، نه از فقدان یاران سفر کرده ای که نزد محبوب روزی می خورند که از یاران جامانده ای که داغ سفرکرده ها مجال و آرامش ماندن را ازشان می گیرد ، از هم آغوشان شهدائی که حال از دوری گرمای سینه شان ، هرم نفسشان ، می سوزند و دم بر نمی آرند که دمی نیست که برآرند، نفسی برایشان نمانده ، رمقی ندارند ، همین که خودشان را نگه دارند تا به دام روزمرگی نیفتند کافی است .
اصحاب کهف؟ نه ، آنان که هنری نکردند . آنان غاری داشتند تا وقتی سکه شان از بها افتاد به درون آن بخزند و بخوابند ، ولی اینان چه ؟ اینان اصحاب کهف بی غارند ، اینان محکوم به ماندنند . اینان محکوم به دیدنند ? دیدن به ابتذال کشیده شدن سکه ها . اینان محکوم به شنیدنند ، شنیدن تهمت ها و آوازهای دیوانه کننده ی مستان پول و قدرت . اینان محکوم به دیدن کوتاه شدن پاچه هائی هستند که روزی برای ذره ذره ی آن دسته دسته انسان( نه آدم ) جان می دادند .
اینان محکوم به دیدن از رونق افتادن ارزش هایند ، اینان ماندند تا ببینند دورانی را که دیگر هیچ کس برای ارزش هائی که روزی جمجمه برایشان خورد می شد تره هم خورد نمی کند .
آه ، درد غربت این جاماندگان قافله عشق جانکاه تر از درد دوری و نبود شهداست.
و چه سخت است برای این اصحاب کهف بی غار که در میان این طوفان غفلت خود را بیدار نگه دارند .
و چه سخت است برای این بیداران که بخواهند خفتگان را بیدار کنند و کاری زینبی کنند تا حرکت حسینی هم رزمانشان به تاریخ نپیوندد .
ای کاش یادمان نرود ... ای کاش قبل از مردن بیدار شویم ، ای کاش قبل از اینکه بکشند ما را ، خود کشته شویم ?.
اللهم الجعل مماتی شهاده فی سبیلک
یادگار : وقتی رسیدم دستشویی، دیدم آفتابه ها خالی اند. باید تا هور می رفتم .زورم آمد. یک بسیجی آن اطراف بود. گفتم « دستت درد نکنه . این آفتابه رو آب می کنی؟ » رفت و آمد . آبش کثیف بود. گفتم « برادر جان! اگه از صدمتر بالاتر آب می کردی ، تمیز تر بود.» دوباره آفتابه را برداشت و رفت. بعد ها شناختمش . طفلکی زین الدین بود.
پ.ن: دل ..
? ـ شهید آوینی
