این جمعه هم رفت، و تو باز هم نیامدی و من با چشمانی ابری و دلی پردرد و دستانی لرزان پنجره ی قلبم را که برای ورود نور باز کرده بودم ، می بندم.
خیال آمدنت دیشبم به سر می زد نیامدی که ببینی دلم چه پر می زند
نیامدی که ببینی ، نیامدی که ببینی
نیامدی که ببینی کبوتران حرم دلم چه بیقرارانه تو را فریاد می زنند نیامدی که ببینی لاله های چمن دلم چگونه اشک خون بر جویبار زندگی می افشانند، و طوفان هجرت چگونه سرو دل را می شکند.
گاهی اوقات فکر می کنم ، که فراموشمان کرده ای ، و فریادهای الغوث و الامانمان به گوشت نمی رسد و به این باور می رسم که:
درد ما رانیست درمان الغیاث هجر ما رانیست پایان الغیاث
اما نه ، تو خود گفتی می آیی ، و آفتاب وجودت اشک های یخ زده را آب می کند، تا دریای دریای عشق، کاخ بی مهری را در خود غرق کند، آری هر لحظه که تو را می خوانم، همان گاه دست نوازش بر سرم می کشی و جوابم می دهی ، اما کاش زودتر بیایی ، و دیار شب زده ی وجودمان را نور امید بخشی و من همچنان این ذکر را با خودم تکرار می کنم : ای پدر یتیمانه چشم به نگاهت بسته ایم…
همه می گویند چرا شفق گلگون است؟چرا زمستان سرد است و چرا پاییز زرد است؟…
و عشق این گونه پاسخ می دهد:
اگر او بیاید شفق دیگر خون نمی بارد و سرما نهان سوز نمی کارد، اگر او بیاید همه جا سبز می شود و دیگر هیچ جا تاریک نیست….
گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود پیش پای به چراغ تو ببینم چه شود
کاش زودتر بیایی و واقعاً چه زیباست لحظه ی زیبای وصال چه زیباست آن شور آفرین تری لحظه ی پر شکوه
چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد چه نکو تر انکه مرغی ز قفس پریده باشد
پر و بال ما شکستندو در قفس گشودند چه رها چه بسته مرغی
که پرش شکسته باشد
و ای کاش زودتر بیایی …..
