پرواز ناتمام خبرنگاران(جمعه 86 شهریور 30 ساعت 10:49 عصر )

« انا لله و انا الیه راجعون »

گاهی یک مجروح شیمیایی بعد از 23 سال از گذشت جنگ به مقام شهادت می رسد و دیروز چند تن از همشهری هایمان در چند ثانیه به مقام بلند شهادت رسیدند ....

اول که خبر و شنیدم هیچ عکس العملی نشون ندادم ولی وقتی شنیدم که در شهرک توحید ( حوالی مدرسه مان ) که تعدادی از دوستام اونجا زندگی می کردند ، خودم رو مسئول دونستم که به کمکشون برم ، همه ی دوستام جمع شدند که بریم ولی یه مشکلی پیش اومد ( یه تلفن ) که من دیرتر به محل حادثه رسیدم بهشون ....

و اما چه بود حادثه ......

به قدری حادثه غم انگیز بود که چنان غبار غم و اندوه آسمان شهرک رو فرا گرفته بود که آلودگی هوا در آن میان دیده نمی شد ...

ما رو راه نداند تو ، خیلی اصرار کردیم ولی تا فهمیدم هواپیما به ساختمانی خورده که خوشبختانه هیچ کدوم از دوستامون اونجا نبودند ، بی خیال شدیم ...

دختری که منزلشان در ساختمان حادثه بود و برای چند لحظه به ساختمان روبرویی رفته بود ، هنگامی که صدای مهیب انفجار را شنید ، فقط به این فکر بود که پدرش زنده است یا نه !!!

به قدری گریه می کرد که ما هم بی اختیار با شنیدن این خبر گریه مان گرفت ...

وقتی به ساختمان رسید و پدرش را زنده دید ، گریه اش شدید تر شد ...

تا اونجایی که من خبر دارم هیچ کدوم از منابع خبری نگفته بودند که :

خلبان هواپیما تمام تلاش خود را برای فرود آورد حتی به اندازه ای که در لحظه ی آخر می خواست هواپیما را در کنج آن سه پهلوی ساختمان فرود آید ، به گونه ای فرود آمده بود که یک شاخه هم از درختهای اطراف نشکسته بود ... فقط بالش به ساختمان گیر کرد و .....

هواپیما چنان منفجر شده بود که حتی نمی تونستین یک تکه یه متری پیدا کنین ...

از یکی از دوستام پرسیدم :

فکر می کنی لحظه آخر مسافران وقت سقوط هر کدوم داشتن چی کار می کردن ...

خیلی قشنگ جواب داد ، یعنی زیباترین جوابی که می شد به این سوال داد :

گفت : هر کدوم نسبت به اعمالی که داشتند ، یه کاری انجام می دادند ...

روحشان شاد ، یادشان گرامی بــــاد .